Kristof: Nee, zeker nog niet. Floorball is in België een heel kleine sport. Ook op Europees niveau is het redelijk beperkt. De toplanden zijn Zweden, Finland en Zwitserland. De spelers van die ploegen worden wel betaald om te spelen, maar ze hebben daarnaast wel nog gewoon een job om van te leven. De hoofdcoach van onze nationale ploeg is een Zweed, net omdat dat een topland in het floorball is waar we nog veel van kunnen leren. Als je naar de Belgische teams kijkt, zie je dat de spelers een groot deel van hun kosten zelf moeten betalen. Ze nemen hun vakantiedagen op in functie van wedstrijden. We kunnen als club en als federatie wel wat rekenen op sponsoring, maar omdat onze visibiliteit beperkt is, zijn de bedragen van sponsoring dat ook. De sporthallen in Vlaanderen zijn ook druk bezet, grote sporten krijgen dan makkelijker voorrang op kleine sporten als floorball.

Kristof: Ondanks dat we maar een kleine sport zijn met amateur-sporters, moet je er als speler wel een sportief regime op nahouden als je als ploeg iet of wat ambitie hebt. Naast de twee trainingen en een match per week, duiken de meeste spelers nog minstens twee keer per week de fitness in om bij te trainen en gaan ze geregeld eens langs bij een kinesist om kleine en grote kwaaltjes op tijd aan te pakken. Net zoals in alle sporten is het belangrijk om kracht- en conditietraining te doen en te werken aan blessurepreventie. De betere spelers zijn bezig met voeding, lichaamsverzorging en goeie begeleiding. Dat is een groot verschil met de tijd waarin ik speelde.

Kristof: Het kost tijd, moeite en denkwerk. Het plaatje op het veld moet blijven kloppen. Je moet je ook constant aanpassen aan omstandigheden (welke spelers zijn beschikbaar) en evoluties, je moet als coach bv. mee zijn met medische en psychologische kennis. Ik wil als coach graag een duurzaam resultaat neerzetten. Ik wil mijn ploeg graag samenhouden. Het mag geen duivenkot zijn waar iedereen elk jaar zomaar binnen- en buitenvliegt.