De laatste steen

Grote werf in Diest

Elke werf heeft zijn eigen verhaal. Deze keer interviewen we collega’s Benny, Raf en Rutger van Wegen en Verkeer Vlaams-Brabant over hun grote werf in Diest. Die werd zopas terug opengesteld voor het verkeer. Wat begon als een bescheiden project groeide uit tot een grote werf die over twee jaar liep. Over afscheidsrituelen voor bomen en de zwanenzang van kraanman Willy ...

Benny Luyten

  • Werkt al sinds 2015 voor AWV.
  • Is naast werfcontroleur ook papa van 2 dochters en KWB'er (Kristelijke Werknemersbeweging).
  • Favoriete AWV-waarde: samenwerking. Als je samenwerkt en de koppen bij elkaar steekt kan je veel meer bereiken.
  • Diest of Geel? Diest, het mooie hageland. (de N127 waaraan gewerkt werd is een belangrijke verbinding tussen Diest en Geel)

Raf Oosters

  • Werkt al sinds januari 2011 voor AWV.
  • Is naast project manager ook papa van Viktor (11), Emile (10) en Arthur (9) en liefhebber (geen tijd meer om nog fanatiek te sporten :)) van fietsen en lopen.
  • Favoriete AWV-waarde: samenwerking. Ik ben er van overtuigd dat gebruik maken van ieders sterke punten het beste resultaat oplevert.
  • Diest of Geel? Diest omwille het gezellig centrum, de fijne samenwerking met het bestuur van Diest, de Poggio van Diest (korte steile helling bekend onder de wielrenners) en de gratis parking aan de citadel vlakbij het centrum!

Rutger Hauben

  • Werkt al sinds 2012 voor AWV.
  • Is naast werfleider ook papa van Aurélie en fervent levensgenieter.
  • Favoriete AWV-waarde? Verbondenheid. Ik probeer ieder project tot een goed einde te brengen door vlot samen te werken met de collega’s.
  • Diest of Geel? Diest. Daar was onze werf. Geel ken ik eigenlijk niet goed.

Elke dag brengt wel iets nieuws

Rutger: Een groot project is altijd leuk om te doen. De werklast is hetzelfde dan bij kleinere projecten maar het resultaat is zichtbaarder en geeft dus meer voldoening. Benny: Elke dag brengt wel iets nieuws. Je hebt zoveel verschillende fases en die zorgen voor voldoende afwisseling. Ik vind het ook leuk om voor een langere periode een vaste werkplek te hebben. De werfkeet is mijn dagelijks kantoor.

Van afscheidsrituelen ...

Benny: De plek van de werken wordt wel eens de Ardennen van Diest genoemd (lacht). Om de bocht flauwer te kunnen maken moest er een stuk bos gerooid worden. Ook al wordt hiervoor natuurcompensatie voorzien, dat is altijd een heikel punt. Raf: We hebben ervoor gekozen om samen met de stad Diest activisten persoonlijk te woord te staan en het project te verduidelijken. Door de werf al enkele uren vroeger dan voorzien af te sluiten voor het verkeer, hebben we hen de kans gegeven om afscheid te nemen van de bomen. Rutger: Er was een soort van afscheidsritueel, uiteraard niet door ons maar door hen georganiseerd (lacht). De bomen werden mooi versierd en er werden tekeningen achtergelaten. Raf: Dat we hiervoor ruimte hebben voorzien werd geapprecieerd. De activisten hebben geen protestacties ondernomen. Alles verliep heel sereen. Het is zeker een opsteker om dit ook in de toekomst aan te bieden.

tot de collega’s van Wegenbouwkunde to the rescue!

Raf: Een ander aspect waar we onverwacht veel aandacht aan hebben besteed is geluidsoverlast. Bewoners van een aanpalende wijk aan de N127 vroegen al jaren naar geluidschermen. Zij ervoeren veel geluidsoverlast door het vrachtverkeer en het versleten wegdek: de voegen tussen de betonplaten waren groter geworden zodat de platen teveel beweegruimte hadden. De bewoners hadden hier ook de ombudsman voor ingeschakeld. We hebben voor hen een speciale zitting georganiseerd om het project toe te lichten en de positieve effecten ervan uit te lichten naar geluid toe. Het oude wegdek werd immers vervangen door een nieuw, dus geen losliggende betonplaten meer. Het team Geluid en Trillingen van de afdeling Wegenbouwkunde hebben ons, als specialisten terzake, hierin bijgestaan. Zij hebben ook de nodige metingen gedaan en zullen ook in de nieuwe verkeerssituatie metingen uitvoeren. Naar andere projecten toe ga ik dit luik zeker meenemen als aandachtspunt.

Boys and their toys

Benny: De leukste fase van de werken vond ik de grondwerken. Door de aanwezigheid van massieve ijzerzandsteen, wat je niet vaak tegenkomt, was het leggen van de riool en het maken van het grondwerk een echt huzarenstukje. Rutger: Ik geef je gelijk Benny. Dat was voor mij ook een hoogtepunt. Om door de massieve blokken ijzerstandsteen te geraken moesten er mastodonten van kranen aanrukken. Voor mensen met een passie voor techniek zoals ons is dat genieten. Nochtans was het alles behalve evident. De natuur heb je niet onder controle, dat werd nog maar eens duidelijk. Raf: Ik haal het meeste voldoening uit het bundelen van de verschillende interne en externe vragen en het zoeken naar oplossingen waarin iedereen zich kan vinden. Zoals ik al eerder aangaf kwamen er naast het kernproject nog heel wat bijkomende vragen. Die allemaal gecombineerd krijgen zorgt voor veel extra gepuzzel voor en tijdens de werken. Maar het eindresultaat is dan eens zo bevredigend.

De laatste steen voor Willy

Benny: Op de werf waren er dagelijks zo’n 30 werknemers aan de slag. Die moeten wij uiteraard niet allemaal aansturen, dat gaat via de aannemer. Maar als er zoveel werken door elkaar lopen is het wel belangrijk om een goed overzicht te bewaren en open en direct te communiceren met alle betrokken partijen. Niet alleen binnen de werf, maar ook met de omwonenden. Die willen ook weten wat er voor hun deur gebeurt. Raf: Alle credits voor Benny en Rutger die de werken wekelijks en dagelijks opvolgden. En inderdaad zeker ook een pluim voor de aannemer die goed heeft meegedacht en -gewerkt. Rutger: Vergeet ook geen bijzondere vermelding voor Willy, de kraanman. Een echte top vakman die samen met zijn kraan de ijzerzandsteen een kopje kleiner heeft gemaakt. Voor hem was het een extra speciale klus want het was zijn allerlaatste voor zijn pensioen. Daar hebben we uiteraard even bij stilgestaan die avond.

Het oorspronkelijke plan ...

Raf: In het oorspronkelijk plan stond enkel de aanpak van een gevaarlijk bocht op de N127 richting Molenstede op de agenda. De bocht moest heraangelegd worden zodat die minder scherp was, en het aanliggend fietspad werd vervangen door een vrijliggend. Rutger: Ondanks dat de N127 een lokale weg is, is er veel vrachtverkeer. Ook uitzonderlijk vervoer mag hier passeren. Vrachtwagens sneden vaak de bocht af over het fietspad. Die situatie moest dringend aangepakt worden.

maar daar bleef het niet bij

Raf: Naarmate het project vorderde en er meer betrokken partijen bijkwamen, breidde de scope van de werken uit. Zo hebben we nog een deel van de Turnhoutsebaan gerenoveerd. De platenbeton op het wegdek, dat voor veel geluidsoverlast zorgde, werd vernieuwd en het fietspad kreeg een nieuwe toplaag. Het kruispunt met de Hoornblaas en steenweg op Engsbergen werd ook lichtjes onder handen genomen om er een veiligere oversteekplaats voor fietsers van te maken.

Benny: We hebben ook nog een stukje van de ring, de R26, aangepakt. Ook hier kregen het wegdek en de aanliggende fietspaden een nieuwe toplaag. De bushalte werd vernieuwd, alsook het kruispunt met de Vervoortstraat omwille van een verlenging van een busbaan richting rotonde Hasseltsepoort. Raf: Tijdens de uitvoeringsfase werd het project bovendien nog eens uitgebreid met de vraag om het kruispunt van Langenberg met Citadellaan een volledig onderhoud te geven omdat recente herstellingen met gietasfalt niet het gewenste resultaat gaven. Rutger: Door al deze zijprojecten zijn er in totaal nog 100 werkdagen bijgekomen. Gelukkig hebben de werken voor de rest weinig vertraging opgelopen.