Waarom?

Gabriëla: Zes jaar geleden maakte ik als poetshulp voor de eerste keer mijn opwachting op de vijfde verdieping van het Ferrarisgebouw in Brussel. Het was Benjamin die als eerste collega naar mij toe kwam om me welkom te heten en uitgebreid kennis te maken. Het klinkt misschien stom maar dat betekende heel veel voor mij. Vaak word je als poetshulp niet gezien als een van de collega’s. Je krijgt wel een vriendelijk knikje, maar daar blijft het bij. Benjamin zette meteen de toon en in die 6 jaar dat ik op de vijfde verdieping gewerkt heb, was ik echt een van de collega’s. Heel tof!

Benjamin: Ik ben aangenaam verrast. Ik heb Gabriëla steeds een aangename en toffe collega gevonden, maar ook een hardwerkende. Onze toiletten en bureaus waren steeds spik en span als ze was langs geweest om te poetsen. Mijn bureau was dichtbij het "lokaal" van de poetsvrouw en ik was altijd als één van de eersten aanwezig op bureau. Dan valt uiteraard de aanwezigheid van de poetsvrouw onmiddellijk op, zeker als dat iemand nieuw is. Haar Nederlands met een Pools accent was onmiddellijk een ijsbreker bij het eerste gesprek. Ik heb Gabriëla ook nooit gezien als poetsvrouw, maar als collega. Ze zorgde er immers mee voor dat wij steeds naar behoren ons werk konden uitvoeren en was dus ook één van ons. Door corona en het vele telewerken is het contact een beetje verwaterd en sinds kort poetst ze ook niet meer op de vijfde verdieping. Maar ik zou haar langs deze weg, niet alleen van mezelf maar ook van al mijn andere collega's uit de afdeling, oprecht willen bedanken voor haar jarenlange inspanning.